« Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι»...

« Η φράση αυτή είναι από το όμορφο βιβλίο του Σαιντ- Εξυπερύ “Ο Μικρός Πρίγκηπας”. H ιστορία αναφέρεται σε ένα μικρό αγόρι που ζει σε ένα αστέρι. Το αγόρι είναι ένα λεπτό, ευαίσθητο και καταπληκτικό παιδί. Κάποια στιγμή φεύγει από το αστέρι του και πετάει σε άλλους πλανήτες για να αποκτήσει σοφία, μαθαίνοντας για την αγάπη, τη ζωή και τους ανθρώπους. Συναντάει πολλά περίεργα πράγματα. Ανάμεσα στα άλλα γνωρίζει ένα πολύ σοφό υποκείμενο, μια αλεπού, και η μικρή αλεπού λέει στον πρίγκιπα “ Εξημέρωσέ με “. Ο πρίγκιπας της λέει ότι δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό. Η αλεπού τότε του μαθαίνει πώς να κάνει σχέσεις με τους ανθρώπους, να τους γνωρίζει και να τους νοιάζεται. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν το τελετουργικό της εξημέρωσης, που είναι το όμορφο τελετουργικό του ανοίγματος στον άλλον. Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα για την αναχώρησή του-
« Αντίο» της είπε.
«Αντίο» είπε η αλεπού. «Και τώρα θα σου πω το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι.»
«Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να μην το ξεχάσει.
Ποιοι είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν να δούμε το ουσιαστικό; Πρώτα απ’ όλα νομίζω είναι η εκπαίδευσή μας. Τα πράγματα που έχουμε μάθει, η γλώσσα, η αντίληψή μας, ό,τι έχει ετοιμάσει για εμάς το κεντρικό νευρικό μας σύστημα. Το στερεοποιημένο μυαλό μας. Πιστεύουμε ειλικρινά ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικότητα είναι το μόνο που υπάρχει. Θεωρούμε και το εγώ μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω, όμως, μια αλήθεια. Δεν τον κατασκευάσατε εσείς τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πως πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. Τι θαυμάσιο θα ήταν να υποχωρήσουμε και να κάνουμε αυτό που λένε οι Ασιάτες: «Άφησε το εγώ σου πάνω στο τραπέζι, βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. Πες του να περιμένει εδώ. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα». Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για αυτοπροστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος.
Έτσι οι περισσότεροι από εμάς περνάμε με τη ζωή μας βλέποντας μόνο ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνο ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να τα δούμε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε, να τα ζήσουμε όπως είναι- όχι όπως είμαστε εμείς.
Το χειρότερο από όσα μας εμποδίζουν να δούμε είναι η απάθεια. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν από την απάθεια, γιατί είναι χειρότερη και από το θάνατο. Το μίσος μπορώ να το αντιμετωπίσω, το ίδιο και το θυμό, την απελπισία, μπορώ να αντιμετωπίσω οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνεται κάτι, αλλά το τίποτα δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Όπου και να γυρίσουμε κάτι μας περιορίζει. Όλα αυτά, όμως, μπορούν να αλλάξουν. Είναι τρομερό να υπάρχουν τόσα πολλά και εμείς να μένουμε ικανοποιημένοι με τόσα λίγα. Ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις και να προτιμάς κάποιες λύσεις, φτάνει να δέχεσαι την ευθύνη της ελευθερίας σου. Και όταν δοκιμάζεις τις λύσεις σου και δεν τις βρίσκεις του γούστου σου, μην τα βάζεις με μένα. Βάλ’ τα με τις επιλογές σου και δοκίμασε κάποια άλλη εναλλακτική λύση.
Σκεφτήκατε ποτέ να κοιτάξετε τι λέει το λεξικό για μια λέξη σαν τη ζωή; « Ζωή είναι η ιδιότητα που διακρίνει έναν ζωντανό οργανισμό από ένα νεκρό». Αλλά ο ορισμός που μου αρέσει πιο πολύ είναι ο τελευταίος; «Να περνά ή να ξοδεύεις το χρόνο». Οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περνούν ή να ξοδεύουν το χρόνο τους. Πολλοί λίγοι είμαστε ζωντανοί με την πραγματική έννοια της λέξης και ζούμε απόλυτα. Όσο αφήνει κανείς τη ζωή του στα χέρια των άλλων ποτέ δεν θα ζήσει. Πρέπει να πάρει την ευθύνη να διαλέξει και να καθορίσει τη ζωή του.
Φοβόμαστε να ζήσουμε τη ζωή και γι΄αυτό δε βιώνουμε, δε βλέπουμε, δεν αισθανόμαστε, δεν τολμάμε. Δεν νοιαζόμαστε! Και κατά συνέπεια δε ζούμε, γιατί η ζωή είναι ενεργή συμμετοχή. Ζωή σημαίνει να βρωμίζεις τα χέρια σου, σημαίνει να πηδάς στη μέση της γιορτής, σημαίνει να πέφτεις με τα μούτρα. Ζωή σημαίνει να πηγαίνεις πέρα τον εαυτό σου- προς τα αστέρια.
Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις. Όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις. Και όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη αποτυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτα. Και όποιος δε ρισκάρει τίποτα δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, δεν είναι τίποτα. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν αλλάζει, δε νιώθει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος. Το να κρατά κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου.»

Συγκεντρωμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεό Μπουσκάλια.

Πηγή: http://ramnousia.blogspot.com