Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Όταν δεν με πιάνει ύπνος...

Άλλη μια βραδιά που ύπνος δεν με πιάνει. Γράφω και η νύχτα πέφτει γλυκά, σύννεφα έχουν μαζευτεί στον ουρανό αλλά τα λιγοστά αστέρια φωτίζουν, σαν μία ελπίδα πάνω από τα κεφάλια μας. Προσπαθώ να συγκεντρώσω το λιγοστό μυαλό που μου έχει απομείνει -λιγοστό γιατί καθημερινά νοιώθω να χαζεύω με όλα αυτά που με αναγκάζουν να βλέπω, να πράττω, να ασκώ, να ακούω, να νοιώθω, να αναπνέω, να ζω- γιατί θέλω και νοιώθω την ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτό το μαύρο πράγμα που με πνίγει από μέσα μου, μέσα από τα σωθικά μου, να ξεράσω το δηλητήριο που με κυριεύει, γιατί θέλω να τα πω, αλλά είναι τόσα μα τόσα πολλά και μπερδεύονται οι σκέψεις μου, μπουρδουκλώνονται σαν τα μωρά που δίνουν τον τεράστιο αγώνα μέχρι να σταθούν στα δυό τους ποδαράκια, και μετά αφού το καταφέρουν νοιώθουν την αλλαγή ,μεγαλώνουν, αρχίζουν να τρέχουν, να χτυπάνε και στο τέλος να σηκώνονται ξανά.
Θέλω να αδειάσω την καμινάδα, την προσωπική μου καμινάδα που ήδη είναι παραγεμισμένη με βρωμιά. Ο καθένας έχει την καμινάδα του την οποία κουβαλά από την πρώτη στιγμή, το πρώτο δευτερόλεπτο που αντικρίζει την πρώτη ηλιαχτίδα. Γεννιόμαστε με το βάρος της πάνω στους ώμους μας, απλά είναι μία νοητική καμινάδα χωρίς τούβλα και μερεμέτια. Όταν ο καπνός πλέον δεν περνά και αντί αυτού μπουκώνει και όλη η κάπνα μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, τότε είναι η στιγμή του αδειάσματος. Αν μπορούσαμε να φανταστούμε την Ελλάδα σαν μία τεράστια καμινάδα, η οποία όλα αυτά τα χρόνια, όλους αυτούς τους αιώνες γεμίζει και φουσκώνει με όλη αυτήν την σαπίλα ,τότε σε όλους μας γίνεται αντιληπτό, πώς πλέον ήρθε η ώρα της, να αδειάσει, να καθαρίσει.
Ξέρω πως είναι δύσκολο πολύ, και φαντάζει ακατόρθωτο γιατί για να καθαριστεί, να εξαγνιστεί, πρέπει κάποιος, κάποιοι να το αναλάβουν αυτό το έργο και όπως φαίνεται δεν είναι ώρα για ήρωες. Οι ήρωες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε η απανθρωπιά, η μισαλλοδοξία, το συμφέρον, η ψευτιά. Κάποιος όμως πρέπει και μάλιστα πολύ σύντομα .Ο Έλληνας τρώει Έλληνα και ο διπλανός τον παραδιπλανό του. Ποιός είναι λοιπόν σε θέση να σώσει την κατάσταση;
Το επόμενο ερώτημα που στροβιλίζει στο κεφάλι μου και το κρανίο πάει να εκραγεί είναι το εξής απλό, η κατάσταση σώζετε; Η λογική απάντηση είναι, ένα μεγάλο Όχι. Αν προσποιηθώ τον ρομαντικό θα μπορούσα να πω ότι στην ζωή, η επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση δεν φέρνουν την ευτυχία, ούτε και τα λεφτά φυσικά αλλά όπως είπε και μία προσωπικότητα ,καλό είναι να υπάρχουν. Προσπαθώ να πω ψέματα, να κοροϊδέψω πολύ τον εαυτό μου για να τον πείσω πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Είμαι ένας νέος άνθρωπος που δεν σκοπεύω να ενοχλήσω κανέναν, θέλω να ,μονάχα να δημιουργήσω, να φτιάξω την ζωή μου, να στηρίξω τους δικούς μου, να χτίσω ένα σπιτάκι .Τα όνειρα μου μικραίνουν μέρα με την μέρα, συρρικνώνονται και κονταίνουν, λες και είναι μάλλινα τα οποία πλύθηκαν στους 300 βαθμούς.
Προσπαθώ να χτίσω μία καινούργια εποχή ,χωρίς ρουσφέτια, φακελάκια, μπλε και πράσινα κωλόπαιδα και συνέχεια τα συναντώ μπροστά μου. Δεν ξέρω που να πάω, να τρέξω, να φωνάξω, παντού γύρω μου παράσιτα που μου κόβουν την φωνή. Ψάχνω κάποιον να βρω να μ’ ακούσει απεγνωσμένα, αλλά κανείς. Σε ποιόν μπορώ να πω, να ψιθυρίσω, πως θέλω κάτι το οποίο ξέχασα, άφησα κάπου στο μακρινό μου παρελθόν ή ίσως δεν είχα ποτέ, δεν γνώρισα ποτέ.
Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω ελεύθερος. Είμαι ένα πουλί, πληγωμένο και φυλακισμένο. Ακόμα και αν καταφέρω να βγω από την φυλακή μου, όλα γύρω μου μοιάζουν γκρεμισμένα και δηλητηριασμένα. Οι άνθρωποι είναι δηλητηριασμένοι, και για κάποιον λόγο ναρκωμένοι. Τους φωνάζω αλλά δεν ακούνε, τους μιλάω αλλά στο τέλος μόνο εγώ με ακούω.
Η ζωές μας κατάντησαν ένας τεράστιος και αιώνιος λαβύρινθος χωρίς είσοδο και έξοδο. Μέσα σ’ αυτόν γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, και αποχαιρετιόμαστε! Μία ζωή γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί άλλοι να ελέγχουν την ζωή μου; Γιατί να πληρώνω μια ζωή τα λάθη αλλωνών; Ντρέπομαι αλλά μέρα με την μέρα αλλάζω, μεταμορφώνομαι σε ένα τέρας, γεμάτο μίσος. Τα βάζω με τους πάντες, τα βάζω με το σύστημα ,ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό, που ίσως να μπορούσε να κάνει κάτι για την τωρινή κατάσταση αλλά ποτέ δεν έκανε. Αισθάνομαι τύψεις γιατί ίσως να μπορούσα ή ίσως να έπρεπε να κάνω κάτι αλλά δεν κάνω.
Γεννήθηκα Έλληνας, θα πεθάνω Έλληνας και λυγίζω όταν μιλάνε απαξιωτικά για την χώρα μου αλλά και από την άλλη νοιώθω πώς κάποιοι, κάπου, κάποτε με εξαπάτησαν .
Καληνύχτα Ελλάδα, ίσως αύριο σε καλημερίσω με άλλο τρόπο, ίσως αύριο να δω τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.
Ίσως αύριο να είμαι τυφλός.

Πηγή: http://www.protagon.gr - Του Λεωνίδα Γιαννουλόπουλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
back to top