Ο σκορπιός και ο βάτραχος...

Κάποτε ζούσαν σε ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον ένας σκορπιός και ένας βάτραχος. Όμως άμυαλοι άνθρωποι έκαναν με παρεμβάσεις τους τεράστιες καταστροφές και κατέστρεψαν την ισορροπία της φύσης. Ο μόνος τρόπος να επιζήσουν ήταν να μετακινηθούν στην αντίπερα όχθη του ποταμού, όπου τα ανθρώπινα χέρια δεν είχαν καταφέρει ακόμη να καταστρέψουν τη φύση για να βρουν εκεί ξανά το φυσικό περιβάλλον που είχαν ανάγκη για να ζήσουν.
Ο βάτραχος που ήταν δεινός κολυμβητής, δεν είχε κανένα πρόβλημα να κολυμπήσει και να βρεθεί σε λίγες ώρες στην απέναντι όχθη. Όμως ο σκορπιός που δεν ήξερε κολύμπι, ήταν καταδικασμένος να μείνει πίσω, και έτσι παρακάλεσε το βάτραχο να τον μεταφέρει στις πλάτες του κολυμπώντας στην αντίπερα όχθη.
Προτού αρχίσουν την επιχείρηση διάσωσης, ο βάτραχος είπε στο σκορπιό να είναι προσεκτικός και να μην τον κεντρίσει, αφού αν έκανε κάτι τέτοιο αυτό θα σήμαινε το τέλος και των δύο, αφού θα πνιγόντουσαν. Ενώ κολυμπούσε λοιπόν ο βάτραχος με το σκορπιό στην πλάτη, κάπου περίπου στη μέση του ποταμού, ο σκορπιός γυρίζει και δίνει ένα δυνατό κέντρισμα στο βάτραχο.
Μόλις ο βάτραχος ένιωσε το κεντρί του σκορπιού και άρχισε να βυθίζεται στο νερό από την εξάντληση που του προκάλεσε το δηλητήριο, είπε αυτά τα τελευταία λόγια στο σκορπιό: “Τι κατάλαβες και τι κέρδισες που με κέντρισες? Τώρα πνιγόμαστε και οι δύο, και είμαστε και οι δύο χαμένοι”. Και ο σκορπιός έδωσε την εξής τελευταία απάντηση πριν έλθει το τέλος: “Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, αυτή είναι η φύση μου, που με έχει προγραμματίσει να κεντρίζω”.

Η πατρίδα μας βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η πολιτική, κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση έχουν φτάσει στα όρια της πλήρους κατάρρευσης. Ο “σκορπιός” όμως της κυβερνητικής μηχανής συνεχίζει να κεντρίζει τους πάντες και τα πάντα και αρνείται με πείσμα να δεχθεί να αναλάβει τις ευθυνες του, παίρνοντας τα μέτρα που χρειάζονται για να διασωθεί ο τόπος.
Το κομματικό κόστος και οι ψήφοι τίθενται υπεράνω της διάσωσης της πατρίδας. Ήδη ο λαός μας άρχισε να βυθίζεται όπως ο βάτραχος στη μέση του ποταμού, και ρωτά απεγνωσμένα και αγανακτισμένα το σκορπιό της εξουσίας: “Γιατί, γιατί, γιατί με κεντρίζεις, αφού θα πνιγούμε και οι δυο;”.
Ο σκορπιός της εξουσίας όμως συνεχίζει αδιάκοπα να κεντρίζει τους πάντες και τα πάντα αφού είναι προγραμματισμένος από την ίδια τη φύση του να ενεργεί μόνο σύμφωνα με το συμφέρον του κόμματος όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται, και όλα τα άλλα, και ο ίδιος μαζί ας πάνε κάτω στο βυθό.