Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Ξύπνα...

Για να ξυπνήσω προϋποτίθεται να κοιμάμαι. Και μέσα στο όνειρο είτε είμαι απλά εκτός συνείδησης σε έναν τόπο άγνωστο και κενό είτε ονειρεύομαι. Εκεί ήμασταν όλοι για χρόνια. Σε έναν βαθύ ύπνο. Σαν Έλληνες και σαν πολίτες αυτού του κόσμου που χρόνια τώρα μας φώναζε πως κάτι κάνουμε εξαιρετικά λάθος μα εμείς εξακολουθούσαμε να κοιμόμαστε.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να ξυπνήσουμε. Τα πράγματα ήταν βολικά, με κάποιες δυσκολίες, μα κυρίως βολικά. Η δυσκολία και το αδιέξοδο στο οποίο μας φέρανε (ή φέραμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας;) μας εξαναγκάζει να ξυπνήσουμε. Ξυπνάμε λοιπόν θυμωμένοι (με τους άλλους, τους κακούς) και δειλά δειλά, αρχίζουμε ίσως να αναθεωρούμε αξίες που ήταν θαμμένες κάτω από τον ήχο του ροχαλητού. Αξίες της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης. Διαπιστώνουμε τη δύναμη της συνοχής, τη φόρα και την ισχύ της μαζικής αντίδρασης και την ανακούφιση της συμμετοχής.
Έχουμε αρχίσει να ξυπνάμε. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου θα έλεγα πως είμαστε ακόμα. Δεν έχουμε ξυπνήσει εντελώς. Γιατί αν πραγματικά είχαμε ξυπνήσει θα βλέπαμε πως δεν υπάρχουν ουσιαστικά «κακοί» που καθορίζουν τις ζωές μας. Και δεν μιλώ στον Έλληνα μόνο, μιλώ σε κάθε πολίτη του Δυτικού κόσμου, που αυτός πλήττεται σήμερα.
Ξυπνάω σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη. Έχω την ευθύνη για αυτό που σκέφτομαι, αυτό που κάνω, αυτό που δημιουργώ. Έχω την ευθύνη για το πώς φέρομαι, πώς συναλλάσσομαι, πώς μιλώ. Αν είμαι ενήλικας, ανεξάρτητος από τη γονεϊκή πατερίτσα, αυτοπροσδιορίζομαι, πατάω στα δυο μου πόδια και επιλέγω εγώ τα βήματα που ακολουθώ. Είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου. Ολόκληρη η Δυτική κοινωνία πασχίζει να ενηλικιωθεί. Θέλει να είναι ελεύθερη αλλά είναι ακόμα θυμωμένη με τους γονείς της. Νομίζω πως αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι θα πρέπει να ενηλικιωθούμε. Ένας ένας και όλοι μαζί. Ο θυμός είναι δικαιολογημένος και οι αιτίες χιλιάδες και πλέον γνωστές στην πλειοψηφία των αγουροξυπνημένων. Μπορούμε να μείνουμε θυμωμένοι και να ρίχνουμε τις ευθύνες στους από πάνω για όσο θέλουμε. Μόνο που πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν θα οδηγούσε πουθενά, παρά μόνο σε μια στατική κατάσταση καθήλωσης. Επαναστατημένοι όχι όμως απελευθερωμένοι. Η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Αναλαμβάνω την ευθύνη για τον ύπνο μου εδώ και δεκαετίες. Αναλαμβάνω την ευθύνη για τις ηλίθιες αξίες που είχα: να έχω κι όχι να είμαι, να σπουδάζω για να λέω ότι είμαι κάτι, να βγάζω λεφτά για να γεμίσω το κενό μου, να φοβάμαι να δω τι πραγματικά θέλω, ποιος είναι πίσω από τη γραβάτα, να βρίσκω χίλιους δυο τρόπους να κλέψω το σύστημα, να είμαι λαμόγιο άρα μάγκας, να πιστεύω πως δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι για το περιβάλλον, να περιμένω τις αλλαγές από άλλους, να πιστεύω πως είμαι τόσο δα μικρός μπροστά στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ανάληψη της ευθύνης σημαίνει δύναμη. Αναλαμβάνω την ευθύνη για όλη μου τη ζωή. Κι αυτό δεν συνεπάγεται απλά πως «εγώ φταίω». Όχι. Σημαίνει πως ναι, φταίω εγώ αλλά έχω τη δύναμη να το αλλάξω. Έχω τη δύναμη να αλλάξω τη μικρή, ασήμαντη ζωή μου και να την κάνω σημαντική, για μένα αρχικά.
Ένας ολόκληρος Δυτικός κόσμος, πλημμύρισε μικρά και ασήμαντα ανθρωπάκια με φούσκες τσέπες, που επέρριπταν ευθύνες στους κακούς. «Η ζωή και το σύστημα είναι πολύ πιο δυνατό από μένα. Εγώ θα αλλάξω τα πράγματα;» λέγαμε και ξαναπέφταμε σε ύπνο βαθύ. Ας μη μείνουμε στο θυμό για τους κακούς και ας δούμε πώς εμείς ψηφίζουμε, εμείς αποφασίζουμε πώς ζούμε, πώς οδηγούμε, τι δουλειά κάνουμε, πώς την κάνουμε, πόσο σημαντικό είναι το χρήμα και οι ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μας.
Κανείς δεν έχει δύναμη επάνω σου. Εκτός κι αν του έχεις παραχωρήσει την ευθύνη.

Πηγή: http://www.protagon.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
back to top