Φάλτσο η πορεία...

«Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά. Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς. τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι. Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά. Η βεβαιότητα μονάχα ως τα δελφίνια χόρευαν για μας. " Φάλτσο η πορεία". Κανεις δεν αμφιβάλλει πια . Όμως ... υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο θεός χωράει σ ένα μικρό ροδί συννεφάκι, που εμείς, καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε. Όχι δεν είμαστε πικραμένοι. Ναυαγοί είμαστε σε μιαν απέραντη νοσταλγία. Τραγουδάμε για την ψυχή μας, που νομίσαμε πως θα την κάνουμε σημαία της γης. Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας να κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε. Για το παραμύθι που δεν είπαμε. Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στο όνειρό μας. Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε. τραγουδάμε για την αγάπη που δεν γνωρίσαμε. για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά της γιασεμιάς. (Άραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά?) Για το χάδι που αψηφήσαμε. Για την ανθοδέσμη που δεν στείλαμε στην μάνα μας. Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας. Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε. Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε. Για την ήττα που δεν υπογράψαμε. Για τους φίλους που μας έδωσαν. Τραγουδάμε για μας, για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας. Αυτό εννοούν όταν ακούτε να λένε,"τους έμεινε μόνο η ροκιά".»

Αλκυόνη Παπαδάκη