Μαυροπηγή και Ανάργυροι στην …αναμονή για μετεγκατάσταση...

Το δημοτικό συμβούλιο Εορδαίας ενέκρινε στην πρόσφατη συνεδρίασή του την τροποποίηση των δύο ρυμοτομικών για τους οικισμούς. Μαυροπηγής και Αναργύρων,που αναμένουν έντεκα (11) και επτά (7) έτη αντίστοιχα για τη μετεγκατάστασή τους.
Το θέμα εισηγήθηκε εκτός ημερήσιας διάταξης ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων του Δήμου Εορδαίας ας Ν. Φουρκιώτης, ο οποίος μιλώντας για τα δύο ρυμοτομικά ζήτησε την έγκριση της τροποποίησης της παλιάς απόφασης του 2017 Δημοτικού Συμβουλίου Εορδαίας που αφορά στην έγκριση, μετά τις τροποποιήσεις που έγιναν τώρα, προκειμένου να λάβουν έγκριση και να προχωρήσουν οι διαδικασίες.
Στο ιστορικό του τι έχει συμβεί μέχρι τώρα και τι προβλήματα υπήρξαν αναφέρθηκε ο δήμαρχος Εορδαίας Παναγιώτης Πλακεντάς. Όπως τόνισε, είχε κατατεθεί στο ΥΠΕΝ μετά από εντολή της Περιφέρειας στην ΑΝΚΟ, η κατάθεση της έγκρισης των τοπικών ρυμοτομικών Μαυροπηγής και Αναργύρων. Το ΣτΕ προ ενός έτους, ωστόσο, απέρριψε την έγκριση των δυο αυτών τοπικών ρυμοτομικών για το ό,τι δεν είχε προβλεφθεί η απολιγνιτοποίηση και οι ΖΑΠ, όπως και για ζητήματα που αφορούν το μήκος των πεζοδρόμων, Όπως τόνισε ο δήμαρχος, η ΑΝΚΟ προχώρησε στη διόρθωση και τα επανυπέβαλε για να πάρουν έγκριση και να υπάρξει η πολυπόθητη έγκριση των τοπικών ρυμοτομικών για να ξεκινήσουν οι εργασίες δημοσίων ή ιδιωτικών έργων στους οικισμούς, με προάπαιτούμενο αυτή τη στιγμή να ήταν για το δημοτικό συμβούλιο να επικαιροποιήσει την απόφαση του 2017.
Στη συνεδρίαση το «παρών» έδωσαν οι νυν κοινοτάρχες Μαυροπηγής και Αναργύρων κ.κ. Καραγεωργίου και Τσισμαλίδης και ο π. Κοινοτάρχης Μαυροπηγής κ. Μπάρμπας.
Ο κ. Τσισμαλίδης, δε, στάθηκε ιδιαίτερα στην ανάγκη να γίνουν οι υποδομές στο νέο οικισμό όσο πιο σύντομα γίνεται, προκείμενου οι Ανάργυροι να έρθουν στο Δήμο Εορδαίας, γιατί «αν περάσουν πέντε χρόνια ακόμα, δεν θα έρθει κανείς κάτοικος», όπως είπε με έμφαση.
Σε έντονο ύφος ήταν η τοποθέτηση του π. κοινοτάρχη Μαυροπηγής κ. Μπάρμπα, ο οποίος έκανε λόγο για μια «ανείπωτη πανδημία που κρατάει έντεκα (11) χρόνια τώρα στο θέμα της μετεγκατάστασης. Έκανε λόγο για «φρούδες ελπίδες» στο θέμα της μετεγκατάστασης, ζητώ ντας χρονοδιάγραμμα.
«Εδώ παίζεται ένα παιχνίδι. Δεν μπορούμε να ακούμε άλλες αλχημείες. Πότε θα πάρουμε το Προεδρικό Διάταγμα; Τελικά θα χτιστεί ή όχι η Μαυροπηγή; Όσοι επέλεξαν να μετεγκατασταθούν στην Κοζάνη μετεγκαταστάθηκαν. Στην Εορδαία όσοι επιλέξαμε να μετεγκατασταθούμε δεν γίνεται τίποτα. Δεν θέλω να με χωρατεύετε άλλο. Δεν πάει άλλο», είπε με έμφαση.
«Θα σας κορόιδευα αν σας έλεγα σε πόσο χρόνο θα βγει το Προεδρικό Διάταγμα», ήταν η απάντηση του δημάρχου, προσθέτοντας πως αυτό αφορά τις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου και το ΣτΕ. Για «αμείλικτο χρόνο», καθώς πέρασαν 11 χρόνια για τη Μαυροπηγή και 7 για τους Ανάργυρους έκανε λόγο ο Π. Ταταρίδης (Λ.Α.ΣΥ.), σημειώνοντας, ακόμη, ότι το κράτος είναι «επιλεκτικά καθυστερημένο» όταν πρόκειται για μετεγκαταστάσεις οικισμών.

Πηγή: Εφημερίδα Εορδαϊκός Παλμός

Διαβάστε περισσότερα...

Έκανε μακέτα το χωριό, την παλιά Καρδιά, που δεν υφίσταται πια στον χάρτη...

Ο κ. Σταύρος Μπισούκης, πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου οικισμού Καρδιάς Πτολεμαΐδας “Η Μέρα”, φιλοτέχνησε σε μακέτα το χωριό της… καρδιάς του.
Κατάφερε να ξαναζωντανέψει την παλιά Καρδιά που πια δεν υπάρχει στον χάρτη, καθώς οι άνθρωποί της έφυγαν από εκεί το 1970 για να γίνουν τα λιγνιτωρυχεία.
Στη μακέτα, μία λεπτομερή κατασκευή, μπορεί κανείς να διακρίνει την εκκλησία, την πλατεία και γύρω γύρω τα καφενεία.
Με πυξίδα τις αναμνήσεις του και με χάρτη το μυαλό του, όπως είπε ο ίδιος, με απλά χαρτιά, καλαμάκια από σουβλάκια και άλλα απλά υλικά, έκανε τη μακέτα.
Η κα Μαρία, κάτοικος του παλιού χωριού, θυμάται την οδύνη που ένιωσε μαζί με τους συγχωριανούς της, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της, μαζί με τα τρία της παιδιά, αφήνοντας πίσω όλο της το βιός.

Πηγή: https://www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η κρίση ασφάλειας του νερού...

Όταν πρόκειται για νερό, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία μη βιώσιμη κατάσταση. Ωστόσο, η επίλυση του προβλήματος δεν είναι μόνο εφικτή, είναι επίσης το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και ανάπτυξης.
Η κρίση του νερού είναι ξεκάθαρη. Χρόνο με τον χρόνο, στη μια περιοχή μετά την άλλη, τα κύματα καύσωνα ρεκόρ, και οι ξηρασίες ρεκόρ ακολουθούνται από καταστροφικές καταιγίδες και πλημμύρες. Περισσότερα από 1.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από ασθένειες που προκαλούνται από το μη ασφαλές πόσιμο νερό και την έλλειψη υγιεινής, και εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες αφιερώνουν ώρες κάθε μέρα συλλέγοντας και μεταφέροντας νερό.
Αυτή είναι μια ανθρωπογενής κρίση και μπορεί και πρέπει να επιλυθεί με ανθρώπινες παρεμβάσεις. Αλλά για να επιτύχουμε ισότητα και βιωσιμότητα παντού, θα χρειαστούμε νέες προσεγγίσεις για τη διαχείριση του νερού και ένα κύμα πολύ υψηλότερων επενδύσεων, κλιμακούμενης καινοτομίας και ανάπτυξης ικανοτήτων. Το κόστος αυτών των κινήσεων είναι ασήμαντο σε σύγκριση με τις οικονομικές και ανθρωπιστικές βλάβες που θα προκληθούν από τη συνεχιζόμενη αδράνεια.
Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι απλώς τοπικές τραγωδίες. Ένας αποσταθεροποιημένος κύκλος του νερού επηρεάζει όλο και περισσότερο κάθε γωνιά του κόσμου. Οι τρέχουσες προσεγγίσεις τείνουν να ασχολούνται με το νερό που μπορούμε να δούμε – το «γαλάζιο νερό» στα ποτάμια και τις λίμνες μας – και υποθέτουν ότι η παροχή νερού είναι σταθερή χρόνο με το χρόνο. Αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον, καθώς οι αλλαγές στη χρήση της γης, η κλιματική αλλαγή και ο κύκλος του νερού δεν επηρεάζει τα μοτίβα βροχοπτώσεων.
Πολύ συχνά, η τρέχουσα σκέψη παραβλέπει έναν κρίσιμο πόρο γλυκού νερού, δηλαδή το «πράσινο νερό» στο έδαφος, τα φυτά και τα δάση μας, το οποίο διαχέεται και ανακυκλώνεται μέσω της ατμόσφαιρας. Το πράσινο νερό παράγει περίπου τις μισές βροχοπτώσεις που λαμβάνουμε στη στεριά, η ίδια η πηγή όλου του γλυκού νερού μας. Στο ίδιο πνεύμα, οι χώρες συνδέονται όχι μόνο μέσω ροών γαλάζιων υδάτων (όπως τα ποτάμια), αλλά, πιο κρίσιμα, μέσω ατμοσφαιρικών ροών υγρασίας. Ως κρίσιμο στοιχείο του παγκόσμιου κύκλου του νερού, το πράσινο νερό χρειάζεται επειγόντως καλύτερη διαχείριση.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι διαταραχές στον κύκλο του νερού είναι βαθιά συνυφασμένες με την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη μείωση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, με το καθένα να ενισχύει το άλλο. Η σταθερή παροχή πράσινου νερού στο έδαφος είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση των επίγειων φυσικών συστημάτων που απορροφούν το 25-30% του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από την καύση ορυκτών καυσίμων.
Αυτή η διαδικασία αντιπροσωπεύει μια από τις σημαντικότερες φυσικές επιδοτήσεις στην παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, η απώλεια υγροτόπων και η υγρασία του εδάφους, μαζί με την αποψίλωση των δασών, εξαντλούν τα μεγαλύτερα αποθέματα άνθρακα του πλανήτη, με καταστροφικές συνέπειες για τον ρυθμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες προκαλούν στη συνέχεια ακραία κύματα καύσωνα και αυξάνουν τη ζήτηση εξάτμισης στην ατμόσφαιρα, η οποία ξηραίνει σοβαρά τα τοπία και αυξάνει τον κίνδυνο πυρκαγιών.
Ως εκ τούτου, η κρίση του νερού επηρεάζει ουσιαστικά όλους τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και απειλεί τους ανθρώπους παντού. Η ανεπαρκής τροφή για έναν αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό, η επιταχυνόμενη εξάπλωση ασθενειών και η αυξημένη αναγκαστική μετανάστευση και οι διασυνοριακές συγκρούσεις είναι μερικά μόνο από τα προβλέψιμα αποτελέσματα.

Αποστολή H2O
Ένα τόσο μεγάλης κλίμακας συλλογικό και συστημικό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο με συντονισμένη δράση σε κάθε χώρα και μέσω συνεργασίας πέρα ​​από σύνορα και πολιτισμούς. Η κοινή κατανόηση του κοινού καλού είναι ζωτικής σημασίας. Διαφορετικά, αυτό που μπορεί να φαίνεται καλό για μια χώρα σήμερα θα μπορούσε εύκολα να δημιουργήσει προβλήματα για την ίδια χώρα αύριο, καθώς και για άλλες σε όλο τον κόσμο.
Η κατάσταση απαιτεί όχι μόνο μεγαλύτερη φιλοδοξία αλλά και μια προσέγγιση με γνώμονα την αποστολή για το νερό – μια προσέγγιση που εκτείνεται σε πολλούς τομείς και εστιάζει σε όλα τα επίπεδα, από τη διαχείριση τοπικών λεκανών απορροής ποταμών έως τη διαμόρφωση πολυμερούς συνεργασίας. Μπορούμε και πρέπει να πετύχουμε στις πιο σημαντικές αποστολές νερού στον κόσμο:
Έναρξη μιας νέας Πράσινης Επανάστασης στα συστήματα τροφίμων για τη μείωση της χρήσης νερού με παράλληλη αύξηση των γεωργικών αποδόσεων για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών ενός αυξανόμενου πληθυσμού.
Διατήρηση και αποκατάσταση των φυσικών οικοτόπων που είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία των πράσινων υδάτινων πόρων.
Καθιέρωση «κυκλικής» υδατικής οικονομίας σε κάθε τομέα.
Και διασφάλιση ότι κάθε ευάλωτη κοινότητα έχει επαρκείς καθαρές και ασφαλείς υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης έως το 2030.
Ενώ αυτές οι αποστολές θα πρέπει να οδηγήσουν σε αλλαγές πολιτικής, να ευθυγραμμίσουν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και να τονώσουν την καινοτομία, απαιτούν επίσης νέους τρόπους διακυβέρνησης. Η χάραξη πολιτικής πρέπει να γίνει πιο συνεργατική, υπεύθυνη και χωρίς αποκλεισμούς όλων των φωνών, ειδικά εκείνων των νέων, των γυναικών, των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων και των αυτόχθονων πληθυσμών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της διατήρησης του νερού.
Η πιο θεμελιώδης αλλαγή πολιτικής έγκειται στη σωστή αποτίμηση του νερού ώστε να αντικατοπτρίζει τη λειψυδρία του καθώς και τον κρίσιμο ρόλο του στη διατήρηση των φυσικών οικοσυστημάτων από τα οποία εξαρτάται κάθε κοινωνία. Πρέπει να σταματήσουμε την υποτιμολόγηση του νερού σε ολόκληρη την οικονομία και τις επιβλαβείς γεωργικές επιδοτήσεις που οδηγούν σε μη βιώσιμη χρήση και υποβαθμίζουν τη γη. Η εκ νέου διοχέτευση αυτών των κονδυλίων προς την προώθηση λύσεων εξοικονόμησης νερού και την παροχή στοχευμένης υποστήριξης στους φτωχούς και ευάλωτους θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ.
Για να διορθωθεί η χρόνια ανεπαρκής επένδυση στο νερό, πρέπει να δώσουμε εκ νέου προτεραιότητα στις υποδομές νερού στα δημόσια οικονομικά, όπου παραδόξως παραμελείται στις περισσότερες χώρες. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να αξιοποιήσουν τις βέλτιστες πρακτικές σε συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα για να παρέχουν δίκαια κίνητρα για μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις, εξυπηρετώντας παράλληλα τα συμφέροντα του κοινού, ιδιαίτερα των κοινοτήτων που δεν εξυπηρετούνται.
Δεδομένης της συλλογικής φύσης της πρόκλησης του νερού, πρέπει να διασφαλίσουμε μεγαλύτερες και πιο αξιόπιστες ροές χρηματοδότησης για να βοηθήσουμε τις χώρες χαμηλού και χαμηλότερου μεσαίου εισοδήματος να επενδύσουν στην ανθεκτικότητα στο νερό. Οι πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες, τα αναπτυξιακά χρηματοδοτικά ιδρύματα και οι δημόσιες τράπεζες ανάπτυξης θα χρειαστεί να συνεργαστούν στενά με τις κυβερνήσεις για να υποστηρίξουν εθνικές αποστολές νερού που αντικατοπτρίζουν τις τοπικές ανάγκες και τις οικολογικές συνθήκες. Οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες προσφέρουν επίσης δυνητικούς μοχλούς για την προώθηση της αποδοτικής χρήσης του νερού, επειδή μπορούν να συμβάλουν στο να διασφαλιστεί ότι το «εικονικό νερό» που ενσωματώνεται στα εμπορεύματα δεν επιδεινώνει τη λειψυδρία σε περιοχές με πιέσεις νερού.
Ακριβώς όπως κάνουμε για τις εκπομπές, πρέπει να συγκεντρώσουμε δεδομένα υψηλής ακεραιότητας για τα εταιρικά αποτυπώματα νερού και να δημιουργήσουμε πλαίσια για την αποκάλυψη χρήσης νερού. Πρέπει επίσης να αναπτύξουμε συστήματα για την αποτίμηση του νερού ως μέρος του φυσικού κεφαλαίου. Η επιβολή τιμής σε αυτόν τον πιο κρίσιμο πόρο θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικά μερίσματα για τις χώρες με την πάροδο του χρόνου.
Εν ολίγοις, πρέπει να διαμορφώσουμε αγορές σε όλες τις οικονομίες μας – από τη γεωργία και την εξόρυξη μέχρι την ενέργεια και τους ημιαγωγούς – ώστε να γίνουν ριζικά πιο αποτελεσματικές, δίκαιες και βιώσιμες στη χρήση του νερού.
Η προκαταρκτική έκθεση του 2023 της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού καθόρισε την υπόθεση για την επιδίωξη θεμελιωδών αλλαγών στον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος διαχειρίζεται το νερό. Η τελική μας έκθεση αυτόν τον Οκτώβριο θα δείξει πώς μπορούμε να το κάνουμε μέσω μετασχηματιστικής, συλλογικής δράσης.
Βρισκόμαστε μόλις στο 2024. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα κατά μέτωπο, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και άλλα ακραία φαινόμενα που προκαλούνται από το νερό και το κλίμα θα γίνουν πιο έντονα και θανατηφόρα τα επόμενα χρόνια. Η προώθηση της ατζέντας για την ασφάλεια των υδάτων μπορεί να φαίνεται πιο δύσκολη εν μέσω αυξανόμενων γεωπολιτικών εντάσεων, αλλά παρουσιάζει μια ευκαιρία να αποδειχθεί ότι η συνεργασία μπορεί να ωφελήσει όλες τις χώρες και να επιτρέψει ένα δίκαιο και βιώσιμο μέλλον για όλους. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτή την πρόκληση.
* Η Mariana Mazzucato, Ιδρυτική Διευθύντρια του UCL Institute for Innovation and Public Purpose, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού.
H Ngozi Okonjo-Iweala, γενική διευθύντρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού, πρώην υπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών της Νιγηρίας και πρώην πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Gavi, της Vaccine Alliance .
Ο Johan Rockström, Διευθυντής του Ινστιτούτου Πότσνταμ για την Έρευνα Κλιματικών Επιπτώσεων και Καθηγητής Επιστήμης των Συστημάτων της Γης στο Πανεπιστήμιο του Πότσνταμ, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού.
Ο Tharman Shanmugaratnam, Πρόεδρος της Σιγκαπούρης, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού και Πρόεδρος της Ομάδας των Τριάντα .

Διαβάστε περισσότερα...

Κλείνουν οριστικά το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό σχολείο Ποντοκώμης...

Κακά τα μαντάτα για το χωριό μας καθώς όπως ανακοινώθηκε σύμφωνα με την απόφαση της αναπληρώτριας Περιφερειακής Διευθύντριας Εκπαίδευσης Δυτικής Μακεδονίας, Δέσποινας Παπαδοπούλου, βάζουν λουκέτο και δεν θα υποδεχθούν κανέναν μαθητή την φετινή σχολική χρονιά 2024-25 που ξεκινά την προσεχή Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό σχολείο Ποντοκώμης.

Στο δημοτικό Σχολείο Ποντοκώμιας φυλάσσεται, σε ιδιαίτερα καλαίσθητο χώρο, το «Ιστορικό Αρχείο» του Σχολείου που περιλαμβάνει τα σχολικά έτη 1944-1945 και μετά .
Ανάμεσα στο πολυτιμότατο υλικό υπάρχει και το πόνημα της επί πολλά χρόνια δασκάλας του Σχολείου Ποντοκώμης, της κας Ελένης Θεοδωρίδου. Ο τίτλος του πονήματος είναι ενδεικτικός: «ΙΣΤΟΡΙΑ του 5/τάξιου Δημοτικού Σχολείου Ποντοκώμης».
Είναι μία συγκλονιστική, πυκνή και άρτια εγγραφή πληροφοριών, γραμμένη κυρίως με μολύβι, σε ένα απλό τετράδιο εποχής. Η δασκάλα Θεοδωρίδου υπογράφει ένα πρώτο κλείσιμο της εργασίας της στις 10/6/1953 μα τελικά συμπληρώνει και κλείνει με γεγονότα, δραστηριότητες και φωτογραφίες και του επόμενου σχολικού έτους 1953-1954.
Αν δε λάβουμε υπόψη, όπως γράφει και η συγγραφέας, πως το αρχείο του σχολείου καταστράφηκε στις 10/6/1943 «κατά την πυρπόλησιν του Χωρίου υπό των Γερμανών» και συντάχθηκε «κατά πληροφορίας των κατοίκων της κοινότητος Ποντοκώμης» τότε το παραπάνω πόνημα αποκτά αξία ιστορικού ντοκουμέντου, μια πολύτιμη συμβολή στην τοπική ιστορία.
Έτσι, το προσωπικό και οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Ποντοκώμης αποφάσισαν να προχωρήσουν στην φωτογραφική αναπαραγωγή της ιστορίας του Σχολείου μας, και της προσφοράς στην τοπική κοινωνία ενός κειμηλίου γνώσης από ένα παρελθόν στενά, πολύ στενά συνδεδεμένου με το σήμερα του τόπου μας.
Για να το διαβάσετε πατήστε εδώ

Διαβάστε περισσότερα...

Χαρείτε, σωθήκαμε! Έρχεται το τρένο της Καλαμπάκας!

Για τους νεότερους, που δεν ξέρουν, η σιδηροδρομική σύνδεση της Κοζάνης με την Καλαμπάκα είχε μισοκατασκευαστεί προπολεμικά: είχαν γίνει χάραξη, κατασκευή της υποδομής, σκυροδέτηση, πετρόκτιστα κτήρια για ενδιάμεσους σταθμούς. Μετά ήρθαν η Κατοχή κι ο Εμφύλιος και το έργο εγκαταλείφθηκε, οι πέτρες των κτηρίων λεηλατήθηκαν για νεότερες κατασκευές. Έκτοτε «το τρένο της Καλαμπάκας» αποτελεί κάτι σαν σύντομο ανέκδοτο, όταν θέλουμε να δηλώσουμε κάτι στη σφαίρα της φαντασίας.
Στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), κάθε Σεπτέμβριο, ο εκάστοτε πρωθυπουργός τάζει λαγούς με πετραχήλια και τα αποτελέσματα του ταξίματος καταλήγουν να τσουρουφλίζουν την τσέπη μας. Η φετινή ΔΕΘ δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση εμφάνισε τον ιστότοπο erga.gov.gr, με τα Περιφερειακά Σχέδια Ανάπτυξης: για τη Δυτική Μακεδονία μας τάζουν «350+ κρίσιμα έργα ύψους 3,7 δις €».
Ε, εδώ είναι που θυμόμαστε τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου τη δεκαετία του 1960: «Όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν!». Τη δυστυχία στη Δυτική Μακεδονία ήδη την κατέγραψε η απογραφή του 2021: η μόνη Περιφέρεια με 10,3% μείωση πληθυσμού, με τους νέους να φεύγουν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση. Ανεργία και κακοπληρωμένες δουλειές, που δεν μπορούν να στηρίξουν δημιουργία οικογενειών και οικονομικό κύκλο στην περιοχή, αυτά είναι τα αποτελέσματα της άρον-άρον απολιγνιτοποίησης. Ακριβώς όπως τα είχε προβλέψει Ομάδα Εργασίας του ΤΕΕ, σε ημερίδα τον Ιανουάριο 2020.
Δυστυχώς η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι πως το Σεπτέμβριο 2019 ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε απολιγνιτοποίηση για το 2028 και «στα μουλωχτά» η ΔΕΗ θέλησε να την κάνει τον Αύγουστο 2021, προκειμένου να καίει φυσικό αέριο. Παραλίγο έτσι να καταστρέψει τη χώρα, καθώς το καλοκαίρι 2022 το φυσικό αέριο έγινε εξωφρενικά ακριβό κι ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ανακοινώσει «επιστροφή στο λιγνίτη». Αντί για «επιστροφή» είδαμε δισεκατομμύρια επιδοτήσεων τους παρόχους ηλεκτρισμού, εξαγωγή λιγνίτη στους Σκοπιανούς και εισαγωγή λιγνιτικού ρεύματος απ’ τα Σκόπια. Παρόλο που το φυσικό αέριο έχει σήμερα περίπου διπλάσια τιμή απ’ τα χρόνια προ «πανδημίας».
Το μεγαλύτερο απ’ τα «350+ έργα», με προϋπολογισμό 550 εκατομμύρια ευρώ, είναι το τρένο της Καλαμπάκας! Μάλιστα τάζουν την «κατασκευή μιας νέας μονής σιδηροδρομικής γραμμής μήκους 96 χλμ., με ταχυτ. 160 km/h, αμφίδρομη σηματοδότηση, τηλεδιοίκηση και ηλεκτροκίνηση που θα συνδέει την Καλαμπάκα με την Κοζάνη». Αυτοί που τάζουν είναι ακριβώς οι ίδιοι που έτρεξαν να μας πείσουν πως «στα Τέμπη υπήρχε τηλεδιοίκηση», πως κανείς δεν έδωσε οδηγία να αφαιρεθούν άρον-άρον χώματα απ’ τον τόπο της μαζικής δολοφονίας μαζί με ανθρώπινα υπολείμματα, κανείς δεν έτρεξε να δημοσιεύσει χαλκευμένες συνομιλίες των σιδηροδρομικών, κανείς δεν φρόντισε να συσκοτίσει την πραγματικότητα, κανείς δεν σκόρπισε τα κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας στους τέσσερις ανέμους για να μην εντοπίζονται, κανείς δεν φρόντισε να αποδώσει από την πρώτη στιγμή ευθύνες αποκλειστικά και μόνο σ’ έναν ανεκπαίδευτο σταθμάρχη. Παγκοσμίως περίγελως έγινε η Ελλάδα για τα τρένα της και για τη λειτουργία του Κράτους Δικαίου, αλλά, επιτέλους, τώρα η Δυτική Μακεδονία σώθηκε: έρχεται το τρένο της Καλαμπάκας!
Και μακάρι να ήταν μόνο το τρένο της Καλαμπάκας: ο κατάλογος των έργων περιλαμβάνει ακόμα και την αστειότητα κάποιων «16 φωτοβολταϊκών συνολικής ισχύος 39,976MW», που θα γίνουν στην Ποντινή Γρεβενών, τη στιγμή που η Δυτική Μακεδονία βιώνει ήδη έναν εφιάλτη επέλασης φωτοβολταϊκών συνολικής ισχύος άνω των 4.000MW! Χάνοντας πολύτιμες γεωργικές, κτηνοτροφικές, μελισσοκομικές, περιπατητικές, ακόμα και λιμναίες εκτάσεις, βιοποικιλότητα και τουριστική προοπτική. Την ίδια στιγμή τα φωτοβολταϊκά στις στέγες είναι περίπου υπό διωγμό, παρά την ύπαρξη δημοσιευμένης από το 2019 μελέτης του Ερευνητικού Κέντρου της ΕΕ που λέει πως μπορούμε να πάρουμε 1/3 των ετήσιων αναγκών ηλεκτρισμού από φωτοβολταϊκά στις στέγες. Και παρά την πολιτική RepowerEU της ΕΕ, που προωθεί φωτοβολταϊκά στις στέγες.
Ο ιστότοπος erga.gov.gr δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αμήχανη προσπάθεια προβολής ανύπαρκτου έργου. Αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για τους τοπικούς παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος: να υψώσουν επιτέλους τη φωνή τους, να απορρίψουν τα ευχολόγια και να διεκδικήσουν πραγματικές επενδύσεις στην περιοχή, που θα δημιουργήσουν πραγματικές θέσεις εργασίας στην περιοχή κι όχι στους εργολάβους της Αθήνας.
Δεν χρειαζόμαστε εκθέσεις ιδεών όπως το «Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης», που το μόνο που έκανε ήταν να παραδώσει στους Γερμανούς δεκάδες χιλιάδες στρέμματα παραγωγικής γης για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Δεν χρειαζόμαστε κι άλλα «προγράμματα κατάρτισης ανέργων», οι οποίοι όσο και να καταρτιστούν δεν θα βρουν πουθενά δουλειά. Χρειαζόμαστε έναν οικονομικό κύκλο τουλάχιστον αντίστοιχο αυτού που κατέστρεψε η πολιτική της άρον-άρον απολιγνιτοποίησης, στερώντας απ’ την περιοχή πάνω από 20 χιλιάδες θέσεις εργασίας. Προτάσεις συγκεκριμένες έχουν κατατεθεί εδώ και χρόνια. Αλλά τη βούληση να υλοποιηθούν δεν την είδαμε ποτέ.
Κλείνοντας, επισημαίνω πως πριν δυο μέρες η Γερμανία συγκλονίστηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα σε δυο ανατολικογερμανικά κρατίδια. Οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν για την Ισλαμοποίηση της Ευρώπης, 3,5 αιώνες μετά τη 2η πολιορκία της Βιέννης απ’ τους Οθωμανούς, αλλά και για τη δήθεν «πράσινη» και στην πραγματικότητα κατάμαυρη «ανάπτυξη», που μαυρίζει τις ζωές τους, ακριβώς όπως συμβαίνει σ’ ολόκληρη την ΕΕ. Ένας τεράστιος πακτωλός χρημάτων φεύγει απ’ την πραγματική οικονομία και πηγαίνει σε δήθεν «πράσινες» επιδοτήσεις, μετατρέποντας την ΕΕ από ζώνη ελεύθερης οικονομίας σε κακέκτυπο σοβιετικής ή μαοϊκής κατευθυνόμενης οικονομίας. Πριν από ένα αιώνα, η αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης έφερε στην εξουσία το Χίτλερ, ως σωτήρα της Γερμανίας. Σήμερα είναι ακριβώς η αποτυχία της πολιτικής, που ωθεί τους πολίτες σε αναζήτηση άλλων λύσεων.
Στην Ελλάδα, πριν από ακριβώς 50 χρόνια, η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 συγκλόνισε το τότε πολιτικό σκηνικό και έβαλε τις βάσεις για μια αλλαγή στη σχέση αμοιβής εργασίας και κεφαλαίου. Και για μια εθνική ενότητα, που θα έδινε νόημα ύπαρξης στις μεσοκατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτό λοιπόν που είναι ξανά επίκαιρο είναι η ανάγκη για μια τέτοια πολιτική! Ευημερία για τους πολλούς, όχι η διαιώνιση του ανέκδοτου για το τρένο της Καλαμπάκας!

*Ο Χρήστος Ι. Κολοβός είναι Δρ Μηχανικός Μεταλλείων – Μεταλλουργός Μηχανικός ΕΜΠ
τ. Διευθυντής Μεταλλευτικών Μελετών & Έργων ΔΕΗ ΑΕ/Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας
Ανεξάρτητος Ενεργειακός Σύμβουλος
ck-energy.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...