Η βαρύτητα της βλακείας...

Η ηθοποιός και συγγραφέας Δ. Τομαζάνη έχει γράψει εκτός των άλλων και ένα βιβλίο με τον ευφυέστατο τίτλο “το καφενείο των ψεμάτων”. Πολλές φορές προκαλεί αυτός ο τίτλος συνειρμούς για ότι συμβαίνει γύρω μας. Σα να ζούμε, να αναπνέουμε, να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε όλοι σε ένα απέραντο καφενείο από το οποίο απουσιάζουν μονίμως όχι μόνο η ειλικρίνεια αλλά και η κοινή λογική, ακόμη και η πιο απλούστατη σκέψη. Μας έχει σμπαραλιάσει μια χαoτική ύπνωση, μια απερίγραπτη βλακεία που μας τραβάει προς τα κάτω όπως η βαρύτητα και μας βροντάει στον πάτο της προσωπικής και συλλογικής ανυποληψίας. Αποδεχόμαστε με ελαφρά τη καρδία ότι παράλογο, ότι υποκριτικό διαμορφώνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαγράφεται η διαδρομή μας σε τούτη την ταλαίπωρη χώρα. Κι όχι μονάχα το αποδεχόμαστε σαν παθητικοί δέκτες αλλά συνειδητά και σπανίως ασυνείδητα, προσπαθούμε να αποδώσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τους ρόλους μας πάντοτε μέσα στα προδιαγεγραμμένα όρια αυτής της παραφροσύνης. Οι μεγάλοι, οι αδιαμφισβήτητοι σκηνοθέτες του θεατρικού παραλογισμού και της απαράδεχτης ξευτίλας που μας τρέφει και μας διαιωνίζει με τη δική μας συγκατάνευση βέβαια, είναι γνωστοί, διαχρονικοί και πανίσχυροι. Στη σκηνοθετική ομάδα ξεχωριστή θέση κατέχει το υψηλόβαθμο οικονομικό και πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ της χώρας των οποίων οι ιδιοκτήτες κατά σύμπτωση είναι και οι κυρίαρχοι της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν και μερικοί άλλοι, αλλά για αυτούς θα μιλήσουμε άλλη φορά. Όπως συμβαίνει όμως στις ομαδικές σκηνοθεσίες και στις καλλιτεχνικές παραγωγές, όπου ο ένας δεν μπορεί ούτε να μυρίσει τον άλλο και σφάζονται υπογείως ενώ δημοσίως ανταλλάσουν θερμά φιλιά, το ίδιο γίνεται και με τους μεγαλοσκηνοθέτες της δημόσιας ζωής. Με τη διαφορά πως τούτοι εδώ αφήνουν πολύ εύκολα στην άκρη τις ψεύτικες ευγένειες και συγκρούονται ανελέητα όταν διαπιστώσουν πως κινδυνεύουν να χάσουν τον πρώτο ρόλο στο απέραντο καφενείο της υποκρισίας. Στη μάχη αυτή χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο αλλά προπάντων την παραπληροφόρηση. Κι η παραπληροφόρηση βρίσκει κατάλληλο έδαφος, που άραγε τι άλλο μπορεί να είναι παρά η ανυπαρξία σκέψης, η βλακεία, η ανοχή και ο καιροσκοπισμός των πολλών. Γιγαντώνεται και τελικά επικρατεί και συντηρεί μια ψεύτικη πραγματικότητα ανάξια για κάθε νοήμων ον. Μια πράξη κοινωνικής αναξιότητας παρασταίνουμε τούτες τις μέρες σε μια σκηνή όπου όλοι είμαστε ταυτόχρονα και ηθοποιοί και θεατές. Και παίζουμε τόσο άσχημα πανάθεμά μας...



Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατική