Έι, εσύ...

Έι, εσύ! εκεί έξω στο κρύο που είσαι μοναχός σου, που γερνάς, μπορείς να με καταλάβεις;
Έι εσύ! που στέκεσαι στους διαδρόμους με τα ψωριάρικα πόδια και τα ξεθωριασμένα χαμόγελα, μπορείς να με καταλάβεις;
Έι εσύ! μην τους βοηθάς, να θάψουν το φως μην παραδίνεσαι χωρίς μια μάχη.
Έι εσύ! εκεί έξω, που είσαι μοναχός σου κολλημένος δίπλα στο τηλέφωνο, θα μ΄ αγγίξεις.
Έι εσύ! με τ΄αυτί σου απέναντι απ’ τον τοίχο περιμένοντας για κάποιον να σου φωνάξει, θα μ΄ αγγίξεις.
Έι εσύ! θα με βοηθήσεις να κουβαλήσω την πέτρα άνοιξε την καρδιά σου, έρχομαι σπίτι αλλά ήταν μόνο φαντασία ο τοίχος ήταν ψηλός, καθώς βλέπεις άσχετα πόσο προσπάθησε, δεν μπορούσε να τον σπάσει και να ελευθερωθεί και τα σκουλήκια είναι μέσ΄ το μυαλό του.
Έι εσύ! εκεί έξω, πέρα από το τοίχο που σπάζεις μπουκάλια στο διάδρομο, μπορείς να με βοηθήσεις.
Έι εσύ! μην μου λες, πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως ελπίδα μαζί στεκόμαστε, διαιρεμένοι (χωρισμένοι) πέφτουμε είναι κανένας εκεί έξω;